İNSANLAR BİR BİRİNİN CANINI YAKMAYA BAŞLADI. BİR BİRİNDEN ŞİKAYETÇİ VE HOŞNUT DEĞİLLER. BANA GÖRE, İYİ İNSANLAR HALA VAR.
İNSANLIK VAR.
DOSTLUK VAR.
Bir adam tanırım; Adı
Kayıp kentin unutulmuş adamı
Yüzlerce adam içinden tanırım
Gönül kırmaz; O bir gönül adamı
Bakışlarında sır gizli hüzünle karışık
Yüreği alev, alev yanar da, tütmez dumanı
Göz bebekleri ağlar, gülümsetir sohbetiyle insanı
O bir başka, dedim ya; o bir gönül adamı
Karşıdan baktığında, ne köylü ne kentli duruşu
Duruşundan bellidir kalbinin ezik oluşu
Ömrü geçmiş, bitmemiş kaderin ona vuruşu
Yüreği kan ağlar ama gülümser; O bir gönül adamı
Sevdalarda kaybolmuş, yüreği yangın yeri
O ister ki sevgili kadir kıymet bilmeli
İhaneti bilmez sevda yürekte hissedilmeli
İhanete yer yok; O bir gönül adamı.
Bu tanımda olan insanlara TÜRK denir. Örfü, adeti, töresi vardır. Küçüğünü büyüğünü bilir, atasına vefalıdır. Yaşlısına ailesine sahip çıkar, bencillik yapmaz. Araştırmalar gösteriyor ki Türk toplumu henüz samimiyetini ve insana verdiği değeri ve saygıyı kaybetmemiş yani dişil unsurlar taşıyan bir yapıda. ayrıca kolektivist yapıya sahip olan toplumumuzda grup olma ve gruba göre var olma anlayışı yer almakta. kişilerin ben merkezli, bireyci davranıştan uzak mensup olduğu aileye, okula vb gruplara göre hareket etme kendi çıkarını mensup olduğu grubun çıkarının altında tutma eğilimi toplumumuza ait bir tutum.
İnsan, İslâm için kâinatta en değerli varlıktır. Düşünen her insanı hayrete bırakmaya yeterli, kudret kalemiyle yazılmış bir varlıktır insan. Kâinata sığmayan ilahi terennümü, iman ve aşkında yaşatabilecek bir gönle sahip varlıktır insan. Bir taraftan ruhunda kaynayan aşkla Yüce Yaratıcının emirlerine karşı sorumlu, diğer taraftan akıl ve irade gücünü kullanmada hürdür insan.
Sevgi yüreğin güneşidir, rabbim yüreklerimizi sevgisiz bırakmasın.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder