Etrafınızdan insanlar geçiyor,cebinizde paranız var,eş akraba,arkadaş var gibi ama yalnızsınız.Sanki bir çölde.Bir ıssızda gibi.
“İnsan insana muhtaçtır…” Bu hakikatin en güzel ifadesi, “yalnızlık Allâh’a mahsustur” deyiminde bulur kendisini…Sosyal bir varlık olan insan, kendisini toplum dışına itemez. İterse, sorumluluktan kaçmış ve yalnızlaşmış olur çünkü… Allah (c.c.) önce Âdem (a.s)’ı yarattı, sonra Havvâ anamızı yarattı. Âdem Havvâ’ya, Havvâ Âdem’e muhtaç idi. Hayatın hayrı ve huzuru bu iştirakten geçiyordu çünkü… Zaten insan kelimesinin sözlük anlamında da “ünsiyet” geçmiyor mu? İnsan, insan olma hassâsını korudukça ülfet ve ünsiyet devam edecek, insanlıktan koptukça, nefret ve husumet galebe çalacaktı… Kardeşlikten nefret üreten Kâbil bunun en açık örneği değil miydi? İnsan önce Yaratıcısını dost edinecek, sonra Allâh’ın dostluğuna ilham verdiklerini dost edinecek, gücüne güç, gönlüne sürur katacak ve hayatını salimen sürdürebilecektir.
Dostluğun olmazsa olmazı imandır. Zayıf imanlı dostluklar sakıncalı, imansız dostluklar ise pek yaman (acı) dır. Allâh’ın rızasının gözetilmediği her yerde yapılanlar emniyetsiz ve güdüktür. Şimdi dostlukları ayağa kaldırmanın vaktidir.
İNSAN İYİ YÜREKLİ OLUNCA,HİÇ BİR ZAMAN YALNIZ KALMAZ,HER ZAMAN ARAYANLARI BULUNUR...
Kalmadı İnsanların ahde vefası, yaraya duası. Unuttuk azizim unuttuk biz. Yargılamadan önce dinlemeyi, Konuşmadan önce düşünmeyi, Dokunmadan önce hissetmeyi şikayet etmeden önce şükretmeyi, İstemeden önce sabretmeyi. Ve biz birbirimizi, Allah rızası için seve bilmeyi unuttuk...!!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder